Akkuzulu Dağlarında Bir Yaşam, Bin Canlı

“Bu anı Akkuzulu Mahallesi dağlarının bitkilerine, hayvanlarına ve böceklerine adanmıştır.”

Selamlar; canlarım, dostlarım, hemşehrilerim hepinize selamlar olsun.

İnsanoğlu bazen ne kadarda kör olabiliyor. Hiç görmüyor ya da hiç önemsemiyor. İki yıl oldu sanırsam; bir arkadaşım traktörüyle evime gelmişti. Saat sabahın dokuzu sularıydı.  Yanına yiyecek bir şeyler almış; köyün yukarısında “Arzu Ölen” denilen yere gideceğini söyledi. Asıl geliş amacı beni de davet etmekti.

Hadi “Yukarı Köy’e” gidelim dedi.

Bende yalan yanlış bahaneler uyduruyordum. Amacın evde oturmak, mesai günlerimin yorgunluğunu atmaktı. Gitmemek için ne kadar direndiysem. Arkadaşımı bir türlü kıramadım.

Traktöre bindik;  Mahallemizin tertemiz havasını teneffüs ederek; bir yandan sohbet ediyor, bir yandan da canlanmış doğayı seyrediyorduk. Mahallenin birkaç kilometre yukarısında söğüt ağaçlarının gölgelediği çeşmenin yanına durdu. Ben traktörden inmedim. Adata susuzluktan ölmüşçesine suyu avuçlarıyla içiyor, elini yüzünü yıkıyordu.

Bana seslendi.

Gel de şu dağın suyundan içte; derman bul, şifa bul diyordu.

Traktörden indim.  Çeşmenin “kurnasından” akan soğuk suya elimi dokundurunca adeta elimin donduğunu hissettim. Adeta dolaptan yeni çıkmıştı; ama içince tadının dolaptan çıkan suyla kıyaslanamayacak kadar güzel ve duru olduğunu anladım.

Daha sonra “Arzu Ölen” denilen yere geldik. Orada arkadaşımın getirdiği “azıklardan” (yiyecekler) yedik.

Elimde fotoğraf makinem çevrede gezinmeye başladım. Küçük yaprakların üzerinde dolaşan tırtılla karşılaştık. Kaşlarını çatmış bana bakıyordu. Kızgındı biraz galiba. Ya onu rahatsız ettiğim için, ya da ne zamandır buralara uğramadığım için. Kim bilir… Belki de karşısındaki çiçeğe aşkını itiraf ediyordu, anlamlı sözler söylüyordu, duygularının en yoğun olduğu bir anda böldüğüm içindi kızgınlığı. Özür diledim ve ayrıldım.

Daha yukarılara çıkınca “kefenleri” (geven) gördüm. Bu zamana kadar gevenlerin bu kadar güzel çiçeklerinin olduğunu fark etmemiştim. Üzerine eğildim. Yaklaştıkça ne kadar güzel bir bitki olduğunu fark ettim. Birden gevenlerden elde edilen bir maddenin “Ebru Sanatında” kullanıldığını anımsadım. O güzel “ebrulara” gevenlerin sadece madde olarak değil, ilham olarak da hizmet ettiğini anlamak hiçte güç değildi. Daha çok eğildiğim zaman içinde birçok böceği barındırdığını gördüm. Toprağı erozyona karşı koruması ve daha nice özelliği vardı. Birde annemin tandırında yaptığı o güzel ekmeklerin pişirilmesi için yanması yok mu? Ufacık bir keven ne kadar da çok hizmet ediyordu, biz insanlara, hayvanlara, böceklere ve daha nicelerine.

Biraz daha yukarılara çıkınca adeta gelincik ekilmiş bir tarlaya benzeyen engin bir alanla karşılaştım. Binlerce gelincik rüzgârla birlikte dallarını sallıyor adeta “zikir” çekiyordu. Hepsinin var olmanın sevincini hücrelerinde hissettiklerini duyumsadım. Toprağın ve suyun ikramıyla besleniyorlar, güneşin nağmeleriyle meşk ediyordu. Gelincikler sonsuz bir şükür ve huşu içindeydiler. Sonra yalnız köşede duran bir tanesi gözüme ilişti. Neden diğerlerinden ayrısın diyecek oldum, konuşmadı. Belki de konuştu ben anlamadım. Kim bilir, belki de çok derin bir tefekkür içindeydi beni duymadı. Rüzgâr hepsinin yerine “Hu” çekiyor, gelincikler zikir ediyordu.

Daha birçok bitki, hayvan ve böcekle karşılaştım. Anlatırım belki bir gün, yada onlar kendilerini size anlatır.

Saygı ve sevgilerimle…

Akın Rüyaoğlu 29.06.2013