Bir Ali “Ali AĞIRKAYA“

Saygıdeğer hemşehrilerim; bu gün sizlere bir Ali’den mahallemiz ilkokulu müdürü “Ali AĞIRKAYA’dan  bahsetmek istiyorum. Ali Bey bir öğretmen, bir gönül insanı ve daha önemlisi iyi nesiller yetiştirmek için kendisini adamış, özü sözü bir eğitmen.

Ali Öğretmen 2014-2015 eğitim yılında mahallemiz okuluna atanmış, aynı zamanda mahallemiz okulunda velisi olduğum oğlumun öğretmeni olmuştu. Ben kendisini uzunca bir zaman görmedim. İşim dolayısıyla okulda yapılan veli toplantılarına eşim -kendisi öğretmen adayı- katılıyordu. Eve geldiği zaman da Ali Öğretmen’den ve projelerinden bahsederdi.

Yine eşim veli toplantısından geldiği bir gün; “Keşke bu hafta sonu evde olsaydın” dedi.

“Neden” diye sordum.

“Bizim çocuğun sınıfı boyanacak” dedi.

“İyide bize ne bundan” dedim.

“Yardıma giderdik” dedi.

“Boyacılar boyasın bizimle ne ilgisi var” dedim.

Sonra eşim anlatmaya başladı.

“Nasıl bizimle ilgisi yok” dedi. “Bizim çocuğumuz o sınıfta öğrenim görecek. Ayrıca sınıfı boyacılar değil Ali Öğretmen boyayacakmış. Öğretmen hafta sonu Ankara’dan bizim çocukların sınıfını boyamak için geliyor. Sen bize ne bundan diyorsun” dedi.

“Boyacılar boyayacak zannediyordum” dedim.

Evet, haklıydı belki, kim bilir… Bazı insanlar kendini feda etmeyi seviyor…

Daha sonraları velisi olduğum birinci sınıftaki bir öğrencinin öğretmeni olduğu için bir çok olayla karşı karşıya kaldık ve hepsinde çok şaşırdık. Öğrencilere olan ilgisi, düşünceli davranışları, akla hayale gelmeyecek çözümleriyle gönülleri fethetmesi uzun sürmedi.

Birinci dönem sonlarına doğru ilkokul müdürü olarak atanmıştı. Okulların “şubat tatilinde” olduğu bir zaman öğretmen atamalarıyla ilgi olarak bilgi almak için aramıştım. Bana nerede olduğumu sordu, evde olduğumu söyleyince okula gelin ben okuldayım dedi.

Eşimle birlikte okula gittik, eşim elinde penseyle gezen bir adamı gösterip;

“İşte Ali Öğretmen” dedi. (O zaman ilk defa gördüm.)

Doğrusu çok şaşırdım. Bir okul müdüründen çok bir teknisyene benziyordu. Hemen gelip elini uzattı kendisini tanıttı, bende kendimi tanıttım.

Şaka yollu, “Hocam bu işler size mi kaldı” dedim.

“Ne yapalım kısıtlı bir bütçemiz var ama yapılacak çok işimiz var” dedi.

İşçiliği kendileri yapıyorlardı. Bu şekilde bütçelerini öğrencilerin ihtiyaçları doğrultusunda kullanabileceklermiş.

 Sonra beni ortaokul müdürü Hasan Bey’le tanıştırdı. Hasan Bey’inde Ali Bey’den pek farkı yoktu doğrusu; elleri-yüzleri, üstleri-başları toz içindeydi.

İşimizi bitirip eve geldik.

Yattığım zaman uyku tutmadı. Keşke onlara yardıma ihtiyaçları olup olmadığını sorsaydım, kabul ederlerse elimden geldiğince yardım etseydim diye düşündüm. Başta Ali Öğretmen olmak üzere bu insanlar bizim çocuklarımız için, tatil, hafta sonu, gece gündüz demeden ve hiçbir karşılık beklemeden, yapmak zorunda olmadıkları o kadar çok işle uğraşıyorlardı ki…

Aradan biraz zaman geçmiş, nedenini hatırlamadığım bir olayla ilgili okula gitmiştim. Yine Ali Bey’i eli yüzü kara içinde buldum. Bu seferde atıl durumda olan yazıcıları tamir ediyor, eski fotokopi makinelerini işler hale getirmek için uğraşıyordu. Bu şekilde kullanılamayacak durumda olan, masrafları ve sarf malzemelerindeki sıkıntılardan dolayı depolarda unutulmuş bir sürü cihazı faaliyete geçirmiş.

“Benim derdim; öğretmenlerim, öğrencilerim sıkıntı çekmesin” deyip duruyordu.

Sonra bir bir projelerinden bahsetti;

Merkezi bir internet sağlayıcısı ve merkezi yazıcı sistemi oluşturmak.

Bütün sınıflara merkezi ağı ve merkezi yazıcıları görebilecek bir internet ağı oluşturmak,

Bütün sınıflara bilgisayar, projeksiyon cihazı, lazer yazıcı sağlamak,

Öğrencilere kurslar açmak,

Yeni bir kütüphane oluşturmak,

Lavabolara akıllı sabun sistemi ve otomatik kurutucu koymak,

Hem öğrencilere, hem öğretmenlere eğitim gezileri düzenlemek,

Öğrencilerin ihtiyaçları için kantin açmak,

Okulun duvarlarını “masal kahramanlarının” figürleriyle süslemek,

Merkezi güvenlik kamera sistemi ve kayıt sistemi oluşturmak,

Dışarıdaki dersliklere kalorifer sistemi kurmak,

Kariyer günleri düzenlemek, (“hem de ilkokulda”)

Daha bir sürü şey anlattı ama hatırlamıyorum.

İçimden güldüm, “bu adam ya kafayı yemiş yada hayal gücü sınır tanımıyor” diye düşündüm.

İçimden, “Be adam, burası Akkuzulu Mahallesi, sen bunları hangi parayla yapacaksın. Hem bunları yapmak öyle göründüğü gibi kolay mı? Sen işçiliğe para vermemek için eline bir matkap bir boya fırçası alıyorsun. Ayrıca bu işler, teknik bilgi ve donanım ister. Sen bunları nasıl yapacaksın” diye düşündüm.

Yanıldığımı çok geçmeden anlayacaktım. Çünkü, Ali Öğretmen sıra dışı bir insandı.

Bir gün internet kablolarının döşemesi için yardıma gittiğimde -başka bir velide yardım için oradaydı-, kabloları döşerken bir ara saat akşamın 8’i gibi ortalıktan kayboldu.

Telefonla aradım,

“Hemen geliyorum” dedi.

Çok geçmeden kapıdan koşarak içeri girdi.

Tam “Hocam nerelerdeydiniz?” diyecektim ki; elinin-yüzünün, takım elbisesinin simsiyah olduğunu fark edip,

Sorumu “Hocam bu ne hal?” diye değiştirdim.

Verdiği yanıt karşımda gördüğüm manzaradan çok daha ilginçti…

“Üstüm kalorifer bacalarını ve kazanını temizlerken oldu” dedi.

“Bu gün sınıflar çok soğuktu” dedi.

“Öğretmenlerim, öğrencilerim çok üşüdü, kalorifer arızalıydı, onu tamir ettik.” dedi.

“Hocam bütün bunları niçin yapıyorsunuz, siz eğitimcisiniz bu işleri başkaları yapsalar daha iyi olmaz mı?” dedim.

“Ey kardeşim” dedi ve devam etti.

“Eğitimci olmak demek sadece öğretmek değildir. Gerektiğinde hizmetli, teknisyen, boyacı, inşaat işçisi ve hatta  ana-baba olmaktır” dedi. “Ve ayrıca, ben Akkuzulu’yu, okulumu, öğretmenlerimi, öğrencilerimi, velilerimi ve hizmetlilerimi çok seviyorum” dedi.

“Benim hayattaki en önemli amacım, erdemli nesiller yetiştirmek, insanın değerine değer katabilmek, bu çocuklar bizim, onlar bizim geleceğimiz…”

Hatırlamıyorum bir çok şey daha söylemişti.

Bir işim gereği tekrar okula yolum düşmüştü. Lavabodan çıkan çocukların bir şeyin başında toplanıp ellerini bir şeye tuttuklarını gördüm, merak ettim baktım. Evet bu sıcak hava üfleyen el kurutma cihazıydı.

Evet Ali Öğretmen ve ekibi -öğretmenleri, hizmetlileri- başarmıştı.

Kurslar “badminton, futbol, hızlı okuma, resim, drama, satranç…” açılmış, kütüphane bitmek üzere -duvarlarının dekorlarını öğretmenler yapıyor-, okulun uygun yerleri masal kahramanlarıyla süslenmiş, kantin açılmış, merkezi internet dağıtıcı sistem kurulmuş, bütün sınıflara internet bağlantısı verilmiş, alt yapıları hazırlanmış, projeksiyon cihazları, yazıcılar, fotokopi makinelerinin bozuk olanları elden geçirilmiş birçok yeni donanım temin edilmiş…

Ve en başta söylediği hemen hemen her şey ya tamamlanmış yada tamamlanmak üzere….

En önemlisi de; Ali Öğretmen ve ekibi bunları neredeyse sıfır maliyetle yapmışlardı. Kullanılabilecek eskileri kullanmışlar, bozukları tamir etmişler, elbirliğiyle üstesinden gelmişler.

Bunca şeyin bu kadar kısa sürede yapmış olması insana çok garip geliyor.

“Hocam bunların hepsi nasıl oldu ve olmaya devam ediyor?” diye sordum.

Duymamıştı galiba…

“Hocam ben bunların nasıl olduğunu merak ediyorum?” diye sorumu tekrarladım.

Yüzünce hafif bir gülümseme ifadesiyle;

“Annem beni ‘Kadir Gecesi’ doğurmuş” dedi.

Annesi “Kadir Gecesi” doğurmuş mudur? bilmiyorum.

Ama ortada bir gerçek var ki; inanıyor, azmediyor, güveniyor ve Allah (c.c.)’nin izniyle de başarıyor…

(Böyle kendini yetiştirmiş, benlik duygusuyla arasına set çekmiş bir öğretmenimiz -Ali’miz- olduğu için Yüce Mevla’ya şükretmeliyiz.)

“Bu yazı; Ali Ağırkaya’ya, (ailem dediği) fedakar öğretmenlerine ve ‘Aliler, Ayşeler’ yetiştirmeye kendini adamış tüm öğretmenlere ithaf olunur”…

Not: “Bu yazıyı kaleme aldığımdan kendisinin haberi yoktu.”

18.03.2015                 Akın RÜYAOĞLU